Toen Carla twintig jaar geleden op een ochtend bij hem vertrok, heeft ze eerst een tijd op straat geleefd. Via het Leger des Heils vond ze een huisje, waar ze uit moest omdat een nieuwe vriend van haar daar, tegen hun afspraak in, verbleef. Daarna woonde ze een tijd in onderhuur en zeven jaar geleden kreeg ze de sleutels van het huis waar ze nu woont. De man waar ze op dat moment mee samen was, ‘echt een leuke dit keer’, overleed plotseling toen ze aan het klussen waren. De eerste jaren was Carla van verdriet ‘helemaal wappie’. Vier jaar geleden, sliep ze steeds slechter en ging ze uiteindelijk naar de huisarts, omdat ze zelfs nu ze een eigen huis had, haar kleinkinderen niet bij haar durfde te laten logeren. Bang dat precies die dag een deurwaarder aan zou bellen. De huisarts vroeg Carla of het niet zou helpen om haar schulden aan te pakken. Omdat ze vooruit wil en uit liefde voor haar kleinkinderen, deed ze dat. Via de huisarts kwam ze bij het maatschappelijk werk en via hen kwam ze in contact met een vrijwillige financieel bewindvoerder. Met hem heeft ze een goede klik. Hij is menselijk en houdt rekening met de dingen die voor haar belangrijk zijn, elk jaar zes keer een cadeautje voor de verjaardagen van haar kleinkinderen bijvoorbeeld. Via hem is het ook gelukt om in een formeel Wsnp-traject te komen. Het is doorbijten die vijftig euro per week, maar als je op de reclames let, kun je af en toe zelfs nog een varkenshaasje eten, aldus Carla. Ze raadt iedereen met schulden aan om hulp te zoeken. Zelf wil ze de vrijwillige financieel bewindvoerder aanhouden als ze binnenkort schuldenvrij is: ‘je hoort vaak dat mensen dan weer in de problemen komen, daar wil ik mezelf voor behoeden!’
Om de privacy van deze persoon te beschermen is gebruik gemaakt van een verzonnen naam. De werkelijke naam van Carla is bij de redactie bekend.